कविता: ठुलीहरूको प्रारब्ध

You are here:Home » कविता » ठुलीहरूको प्रारब्ध

कविता: ठुलीहरूको प्रारब्ध

स्रष्टा: आचार्य प्रभा

निधारमा चन्द्रमा टिको सजाएर हेम्मारी र पटुकीले शाहस बाँधेर ठूली निस्कन्थी गाइे,बस्तुलाई खानपिनको जोहो गर्न एक्लासे बनमा । अँह!!!रत्तिभर उस्लाइे डर थिएन न,त त्राष नै थियो कुनै भयको, हो… म त्यो समयको कथा लेख्दैछु , जहाँ,जतिबेला ठुलीहरु बेपर्वाहसँग कम्मरमा हँसिया र कचिया भिरेर अनकण्टार जङल पस्दथे पुर्वेली र हाक्पारे भाकामा सुसेल्दै घाँसका डाली डालीमा डाँफे चरी झैँ नाँच्दथे । हो… त्यो समय ठुलीहरु शाहसको सास फेर्दै घाँसको भारिसँग लाप्पा खेल्दथे, जंगलका मैमत्ता जनवारहरुसँग पनि निडरताको हैकम चलाऊँथे तर…अफ्सोच!!! यो समयका ठुलीहरुका शाहस र आत्मबललाइे घर,आँगनकै मान्छेरुपी पशुहरुले क्षतबिक्षत बनाइेदिएको छ अनकण्टार जङलको त के कुरा ? आफ्नै कोठाको अन्धकारले उनिहरुको शाहसिकपनलाई खर्लप्प निलेको छ हाक्पारे र पुर्वेली गाना शुसेल्ने कण्ठहरु त रोदन र पीडाले शुष्क बनेर भासिएको छ । त्यस्तै… निधारमा चन्द्रमा सजाउने चाहनाहरुमा कालो ग्रहण लाग्न थालेको छ, हरे! समयको अन्तरालले अहिलेका ठुलीहरुलाई काँतर र कम्जोर बनाएको छ ती बिदुषीका छोरीहरुलाई पराजित हुन बिवस बनाएको छ तरै…,पनि हार्न असमर्थ छन् यो समयका ठुलीहरु अतितमा आफ्ना आमाहरुले भोगेका समयहरु समेटेर आ-आफ्ना पोल्टामा पोको पार्न, अनि बर्तमानमा भएका आफ्नै घर,आँगनका अनकण्टार झाडीहरु माँस्न र सुरक्षाको जीवन जिउन