लघुकथा: फेसबुक

स्रष्टा: प्रदीप सुवेदी

बिउँझिदा ‘म त हारेको मान्छे...’ गीत बजिरहेको थियो । मन अमिलो भयो अनायासै । अतीत रिल बनेर आँखाअगाडि घुमे, अनि चस्स मुटुमा घोचे । ‘जिन्दगी हार नै त हो नि, जित त क्षणिक हो, ’ अमिलो मनलाई सम्हालें । ‘माघ २१’ यो मितिले मेरो दिमागमा खुब घोचिरहेको छ । अब हप्ता दिन बाँकी छ ।
औपचारिक रूपमै ऊ अरूकी बन्दैछे । सिन्दूर, पोते, चुरा सारी घुम्टो अनि अन्य गहनामा सजिएको ‘गट म्यारिड’ क्याप्सन लेखी फेसबुकमा तस्बिर अपलोड गर्नेछे । मेरो फेसबुक वालमा लाइक र सुखद दाम्पत्य जीवनको शुभकामना लेखेको कमेन्टको प्रतीक्षा गर्नेछ उक्त फोटोले । कस्तो होला त्यो क्षण ?

मैले लाइक अनि कमेन्ट गरूँला त ? यही फेसबुक हो उसलाई र मलाई भेट्टाउने, चिनजान गराउने, सपना बुनाउने । तर खै के भो केभो हाम्रो सम्बन्ध अब सम्बन्ध रहेन । भावना पैसाको अगाडि निरीह भो । चुपचाप स्वीकार गर्नुको विकल्प छैन । अब यो फेसबुकले दिएको साथीको नाता फेसबुकमै सीमित हुनेछ । मन फेरि अमिलो भयो । फेसबुकमा साथी रहनुको अब के अर्थ ? मनमा प्रश्न उठ्यो । फेसबुक खोलेँ । उनको प्रोफाइल हेरेँ । मुसुक्क हाँसेको फोटो छ । उसको त्यो हाँसोमा छल देखियो, कपट देखियो अनि स्वार्थ देखियो । रिस उठ्यो, दया पनि जाग्यो आफैंप्रति । मेरो पनि गल्ती छ नि केही । अनफ्रेन्ड गरौँ कि ब्लक गरौं । दोधार भयो । गुनासो गर्ली फेरि फोनमा, भेटमा । न अनफ्रेन्ड न ब्लक बरू आफ्नै फेसबुक डियक्टिभेट गर्छु । मनले यस्तो निर्णय गर्यो । सदर पनि भो मनबाटै । केही मुक्तानुभूति भयो । चङ्गा मन लिएर बाथरुम छिरेँ ।

---

साहित्यिक चौतारी

स्रष्टा र पाठक वर्गको साझा चौतारी

---

• तपाईँका साहित्यिक लेख/रचनाहरू इमेल मार्फत पठाउन यहाँ क्लिक गर्नुहोस।

---

Connect with us:

गजल: राम चाहियो

स्रष्टा: सुर्यप्रकाश भुसाल

यहाँ नेपालको आफ्नै नाम चाहिएको छ।
हरेक नागरिकलाई काम चाहिएको छ॥

खै के बार्ता हुन्छ दिनहुँ बन्द कोठा भित्र।
कोहीलाई राज्य कोहीलाई गाम चाहिएको छ॥

यति धेरै भ्रष्टाचार बढ्दै गयो कि यहाँ।
जन्मदर्ता गर्दासमेत खाम चाहिएको छ॥

छोड यार सिंगापुर र स्विस बनाउने कुराहरु।
साँझ बिहान खान पुग्ने माम चाहिएको छ॥

गाली गर्नु पहिले देशलाई माया गर्न सिकौ।
हजार नेता हैन एउटा राम चाहिएको छ॥

---

-सुर्यप्रकास भुसाल
गैडाकोट नगरपालिका-६, नवलपरासी

---

साहित्यिक चौतारी

स्रष्टा र पाठक वर्गको साझा चौतारी

---

• तपाईँका साहित्यिक लेख/रचनाहरू इमेल मार्फत पठाउन यहाँ क्लिक गर्नुहोस।

• तपाईँ हामीलाई फेसबुकमा पनि पठाउन सक्नुहुन्छ।

  

---

कविता: पैसा

स्रष्टा: इन्द्रकुमार श्रेष्ठ ‘सरित'

पैसा !
यो नभई जीवन पटक्कै चल्दैन
समय त जेनतेन चल्न सक्छ टुकटुकटुकटुक
तर यसको अभावमा
समयले मानिसलाई धेरै पछाडि छाडिदिन्छ ।
भोक यसैले मेटाउँछ
तिर्खामा तृप्ति यही बनिदिन्छ
आङको न्यानो त यो बन्ने नै भयो
भौतिक सुबिधा यसैले दिन्छ

सामाजिक प्रतिष्ठाको
यो भरपर्दो माध्यम भैदिन्छ
अभरमा भर यही हुन्छ
समयको साथी पनि यही हो

यो भए हाँसो किन्न पाइन्छ
सम्बन्ध किन्न पाइन्छ
रङ्गहीन संसार
यसैले रङ्गीन बनाउन सकिन्छ ।
खल्तीमा यसको बास भए
त्यसैत्यसै नशामा जोश, जाँगर र हिम्मत दौडिन्छ
यसको कुनै जात हुन्न, धर्म हुन्न
यसलाई जसले मुठ्ठीमा राख्न सक्छ
यो त्यसकै हुन्छ ।
खाद्यान्न दिन्छ, स्वास्थ्य किन्छ
जीवन यसैले जोगाउँछ
तर जीवन यसैले लिन्छ पनि ।

पैसा!
यसले सबैथोक किने पनि स्नेह किन्न सक्दैन
अभिनय किन्न सक्ला,
तर
अपनत्व किन्न सक्दैन
विश्वास किन्न सक्दैन
न्यायप्रेमी जनताको अदम्य साहस
संसारै उथलपुथल पार्ने जनक्रान्ति
यसले चाहेर पनि किन्न सक्दैन
पौबञ्जारहरूले यसको जङ्गल नै बनाए तापनि
देश र देशभक्ति यसले किमार्थ किन्न सक्दैन

---

साहित्यिक चौतारी

स्रष्टा र पाठक वर्गको साझा चौतारी

---

• तपाईँका साहित्यिक लेख/रचनाहरू इमेल मार्फत पठाउन यहाँ क्लिक गर्नुहोस।

• तपाईँ हामीलाई फेसबुकमा पनि पठाउन सक्नुहुन्छ।

  

---

लघुकथा: नाङ्गो यथार्थ

लेखक: रूद्र ज्ञवाली, भैरहवा

मैले गम्भिरतापूर्वक वरिपरि हेरेँ । मेरो कथित घरका कुनै
पनि वस्तु आफ्ना थिएनन् । अरु त अरु मलाई मेरो नाग्नता
देखाई दिने त्यो ऐना पनि मेरो आफ्नो थिएन ।

“तैंले र तेरी श्रीमतीले लगाउने कट्टु कहाँको ?” एक गिलास चिरिप्प पारेपछि अस्तित्व पाण्डेले अनायासै यस्तो प्रश्न सोध्यो । आज त अति नै गर्यो अस्तित्व पाण्डेले । मेरो सम्म त ठिकै हो । हेप्दाहेप्दै स्वास्नीका कट्टुसम्ममा पुग्यो ऊ । अतिक्रमणको पनि हद हुन्छ । झनक्क रिस उठ्यो । जमाएर बजियाका गाला चड्काई दिउँ जस्तो पनि लाग्यो । तर चड्काई हाल्ने आँट भने भएन । यसरी आँट नहुनुको कारण थियो मेरो तुलनामा अस्तित्व पाण्डेको विशाल काया र उसकै सौजन्यमा चल्दै गरेको यो जलपान । अस्तित्व पाण्डे र म शिशुकक्षादेखिका सहपाठी हौं र पनि उसको र मेरो देश एउटै हैन । उसको र मेरो नागरिकतामा लेखिएको भाषा फरक छ र पनि हामी दुबै नागरिकताका भाषा मज्जाले पढ्न लेख्न सक्छौं ।

ऊ आफू जन्मेको धर्तिमाथि गर्व गर्छ र म पनि आफ्नै भूगोलमाथि गर्व गर्छु ।
ऊ मलाई दरवान र चौकिदार भनेर चिढ्याउँछ, म उसलाई अङ्ग्रेजहरुको गुलाम भनेर उडाउँछु ।
“तेरो देश कहिल्यै कसैको गुलाम थिएन भन्छस् नि तँ, यथार्थमा तेरो देश कहिल्यै स्वतन्त्र थिएन र अहिलेसम्म पनि छैन ।” यसै भन्ने गर्छ अस्तित्व पाण्डे।

समय अनुसारको रुप र व्यवसाय फेर्न खप्पिस छ, ऊ । त्यसैले अचेल दशगजामा जोडिएको यताको भूगोलमा सयौं ड्रमहरु राखेर इन्धनको कालो कारोवार गर्छ । अहिले यता गुड्ने सवारीसाधनले फाल्ने धूवाँ जस्तै छ उसको कारोबार । र, पनि उसङग्को मेरो घनिष्टता अनुकरणीय मान्छन् छिमेकीहरु ।

“भन यार । छ, तेरो आफ्नो भन्ने केही ? तैंले शिरमा लगाएको यो टोपी छ नि, कहाँको धागोले बुनेको ? तैंले भिर्ने त्यो जनै छ नि कहाँको धागोबाट बनाएको ? तेरी स्वास्नीले लगाउने ब्रेसियर, पेटिकोटको कपडा र अनुहार लिपपोत गर्ने प्रशाधन कहाँबाट आएको ? तैंले लगाउने कोट, पाइन्ट, सर्ट र जुत्ता मोजा कहाँबाट आएको ? तेरो सर्टको बटम र पाइन्टको फस्नर कहाँबाट आएको ? तेरो शरिरमा अहिले जे जति छ नि त्यसबाट आयातित वस्तु उतार्ने हो भने तँसङ्ग के बाँकी रहन्छ ? अनि कहाँ बाँकी रहन्छ तेरो अस्मिता एवम् तैंले भट्ट्याउने गरेको स्वाभिमान ?” अस्तित्व पाण्डेले प्रश्न माथि प्रश्नहरु थपिरह्यो।

बडो गम्भिर प्रश्न गर्यो अस्तित्व पाण्डेले आज । म सङ्ग उसलाई दिन मिल्ने कुनै जवाफ थिएन ।
ट्वाइलेट जान्छु भन्दै खाँदाखाँदैको आधा गिलास त्यत्तिकै छोडेर म चुपचाप बाहिर निस्केँ । सरासर घरमा आएँ । बाथरुममा पसें र ठूलो ऐनाको अगाडि उभिएर शरिरमा रहेका आयातित वस्त्र एक एक गरेर खोल्दै गएँ ।

हो ठिकै त भन्दै रहेछ, अस्तित्व पाण्डे । सर्वाङ् नाङ्गो थिएँ म र वाथरुमको पूर्ण कदको ऐना कुरीकुरी गरेर मेरो आबरुलाई जिस्क्याइरहेको थियो ।
मैले गम्भिरतापूर्वक वरिपरि हेरेँ । मेरो कथित घरका कुनै पनि वस्तु आफ्ना थिएनन् । अरु त अरु मलाई मेरो नाग्नता देखाई दिने त्यो ऐना पनि मेरो आफ्नो थिएन ।
यथार्थबोध गराइ दियो अस्तित्व पाण्डेले, आज । यथार्थमा सर्वाङ्ग नाङ्गो रहेछु म र म जस्तै रहेछ मेरो देश पनि ।

---

साहित्यिक चौतारी

स्रष्टा र पाठक वर्गको साझा चौतारी

---

• तपाईँका साहित्यिक लेख/रचनाहरू इमेल मार्फत पठाउन यहाँ क्लिक गर्नुहोस।

• तपाईँ हामीलाई फेसबुकमा पनि पठाउन सक्नुहुन्छ।

  

---

लघुकथा: तीन पत्र डायरीका

लेखक: हिमाल घिमिरे

Skip to content

पहिलो पत्र

प्रिय पूर्वप्रेमिका सुसाना!
पहिल्यै आत्म स्वीकृति— मैले तिमीलाई बिर्सिनुपथ्र्यो/पर्छ । यो रमाइलो पीडा हो । साँच्चै बेजोड बेढङ्गी यादहरूको सङ्ग्रह हो जिन्दगी । आजकाल यस्तै लाग्न थालेको छ । तिमीलाई भुल्नु पनि आगोजस्तै लाग्छ । तिमीलाई सम्झिराख्नु पनि आगोजस्तै लाग्छ । शान्त पोखरीमा गिट्टी फालिरहेको छु । तरङ्ग उठिरहेको छ । यो पत्र पढेर तिमी तरङ्गित छौ । तिमीलाई पक्कै पनि विरसिलो लागेको हुनुपर्छ । वास्तवमा म यही थाहा दिन चाहन्छु कि तिमीले छोडी गएपछि म एक्लो छैन । तिम्रा सम्झनाहरू साथमा छन् । हो, यति नै पनि पुग्दो छ तिमीभित्र बेचैनी रोपिदिन । यद्यपि म उसै/त्यसै किन छोड्थे र तिमीलाई !

(तिमीले छोडेको सात दिनपछिको डायरीबाट)

दोस्रो पत्र

प्रिय सुसाना !
अविश्वासनीय र अकल्पनीयको संयोग हो रहेछ जिन्दगी । तिमी मेरी पहिली थियौ, यो हृदयलाई छुने, मलाई स्त्री र पुरुषको भिन्नता बुझाउने । तिमी त मेरी बाल्यकालकै साथी थियौ । मेरा निक्कै अनुभवहरू तिमीसित साझा छन् । मैले उनै कुरा फेरि गर्दा तिमीलाई सम्झिएको छु र यो कुरा मैले कामिनालाई भन्नु उचित मानेको छैन । ऊ मलाई असाध्यै प्रेम गर्छे जस्तो म तिम्रो प्रेममा बौलाउँछु, तर पनि ऊ र मबीच केही दूरी अवश्य छ । त्यो हो तिम्रो सम्झना । म कामिनासित रात बिताउँछु । खै के–के गरेर बित्छ रात पनि ! तर तिमीलाई आरोपित उसमा गरेरै बित्छ । साँच्चै जब हामी साथै रात कटाउथ्र्यौं मलाई उज्यालो चाहिन्थ्यो । तिम्रो मादक यौवनलाई आाखाहरूले पिई बस्थे, तर कामिनाप्रति ममा त्यस्तो सोच छैन । अँध्यारोमा पक्कै पनि निक्कै कुराहरू हुन्छन् नै, तर म तिमीलाई पाउँछु कामिनामा/अँध्यारोमा ।

(तिमीसित नभेटेको ६ महिनापछिको डायरीबाट)

तेस्रो पत्र

प्रिय !
सम्भवत: अब तिमी मसित आउनेछैनौं । म यो समयमा नितान्त एक्लो छु । किनभने कामिनासित पनि छुटेको अब धेरै दिन भयो । तिमीले छोडी गएको बेलाझैँ दु:खी छु । कोही भेट्नुअघिको एक्लोपन र छुट्टिएपछिको एक्लोपन धेरै विसंगत कुरा हुन् । अन्त्यमा यही आशा गर्छु कि तिमी अब पहिले जस्ती घमन्डी र जिद्दी छैनौ । पोखरीमा गिट्टी फाल्ने मान्छे!

(कामिनासित छुटेको एक महिनापछिको डायरीबाट)

---

नोट: हामीले तपाईँको साहित्यिक रचनाहरू प्रकाशन गरे वापत कुनै शुल्क लिदैनौँ र लेखकत्व अथवा पारिश्रमिक (royalty) दिन पनि असमर्थ छौँ।

---

साहित्यिक चौतारी

स्रष्टा र पाठक वर्गको साझा चौतारी

---

• तपाईँका साहित्यिक लेख/रचनाहरू इमेल मार्फत पठाउन यहाँ क्लिक गर्नुहोस।

• तपाईँ हामीलाई फेसबुकमा पनि पठाउन सक्नुहुन्छ।

  

---